الملخص:
البحث الحاضر، یهتم باستخراج و مقارنه الآراء المتضاربه فی العلوم القرآنیه من جانب آیهالله معرفت – بصفته أحد المتخصصین فی العلوم القرآنیه – و آیهالله جوادی الآملی – بصفته احدالمفسرین للقرآن- و ذلک فی اطر ثلاثه و هی عباره عن اسباب النزول، المحکم و المتشابه و النسخ.
– من ضمن الآراء الخاصه لهذین العالمین فی مبحث أسباب النزول:
یؤمن آیهالله معرفت بوجود اختلاف بین سبب النزول و شأن النزول و یعتبر الشأن اعم من السبب؛ و هو یشهد علی صحه تفسیر و اجتهاد الصحابه و فی مکان آخر لا یری سبباً فی التسلیم لآرائهم. و آیهالله جوادی الآملی یعتبر سبب النزول و شان النزول امران مترادفان، هو من القلائل الذین اهتموا بموضوع عدم دلاله الروایات المنقوله عن غیر المعصوم و یری بان قیمه تلک الروایات تنحصر فی مستوی النقل التاریخی.
– و من ضمن الآراء الخاصه لهذین العالمین فی مبحث المحکم و المتشابه:
یری آیهالله معرفت ان علاقه التشابه و الغموض هی العام و الخاص من وجه و یعتبر رفع التشابه من مهام التاویل و رفع الغموض من مهام التفسیر و یعتقد بالتشابه الشأنی و یری انّه یمکن تقسیم التشابه الی قسمین، القسم الاصلی و القسم العرضی. هو یعتبر التاویل بطن القرآن و بالاصغاء الی عطفیه الواو فی الآیه، یعرف الراسخون بعلماء التأویل. من وجهه نظر آیهالله جوادی الآملی التشابه نسبی و یعتبره من ضروریات نزول الآیات و الذی لا یعتبره صفه لازمه للآیات المتشابه. من وجهه ینظر الی کل ما ورد حول الحکمه(فلسفه) وجود الآیات المتشابه هو قرین للتشابه. یعتبر سماحته تاویل المتشابه علی غیر تاویل الکتاب و من جهه اخری یری ان التاویل مغایر مع التفسیر الباطن و مع الاصغاء الی نظریه استئناف الواو فی الآیه، یعرف الراسخون بعلماء التاویل.
– و من ضمن الآراء الخاصهلهذین العالمین فی مبحث النسخ:
یری آیهالله معرفت ان النسخ فی الشرائع الالهیه امر ظاهری(خارجی) و لیس واقعی. هو فی البدایه کان یؤمن بنسخ الحکم فی بعض الایات لکن فی تألیفاته الاخیره اعتبر الکل جزءا من النسخ المشروط، و هذا الامر فی الواقع لا یعتبر نسخ بل یتغیر حسب الظروف الموجوده. یری آیهالله جوادی الآملی ان النسخ اصطلاح مرتبط بالشریعه و المنهاج و مع نفی النسخ فی آیات القرآن، یعتقد بعوده روح النسخ فی القرآن الی الاستئثار الزمانی.
Abstract
The present study deals comparatively with the viewpoints put forward by the late Ayatollāh Ma’refat, as a scholar of Qur’ānic Studies, and the standpoints of Ayatollāh Javādi Amoli, as an interpreter of the Qur’ān, in the fields of the occasions, reasons, and the contexts for the Revelation of the Holy Qur’ān (Asbāb-e Nozul) and scrutinizes their contemplations and views in connection with:
the clear verses (mohkamāt)
the obscure verses (Motashābehāt)
the abrogation of verses (Naskh)
Regarding sabab-e nozul (the reason for the Revelation) and sha’n-e nozul (the context for the Revelation), the late Ayatollāh Ma’refat is of the view that there is a difference between these two categories. In fact, he asserts that sabab-e nozul should be considered as a sub-category of sha’n-e nozul. Furthermore, he has claimed, in one of his works, that the sayins of the Companions of the Holy Prophet in connection to the interpretation of the Qur’ān and their individual discretion (ijtihad) are valid and should be considered as a proof and reason (hojjat). In the meantime, he rejects, categorically, the blind imitation and acceptance of what they propose.
Ayatollāh Javādi Amoli, on the other hand, says that sabab-e nozul (the reason for the Revelation) and sha’n-e nozul (the context for the Revelation) are two different terms that refer to the same signification. He could be regarded as one, from a few, of Islamic scholers and interpreters who believe that the sayins of the Companions of the Holy Prophet in connection to the interpretation of the Qur’ān and their individual discretion (ijtihad) are of no specific and prominent use and the validity of their sayings is, at most, at the level of a historical narration.
Ayatollāh Ma’refat says that the relation between tashāboh (similarity) and ebhām (ambiguity) is of the nature of generality and peculiarity in some respect(s) (omum va khosus-e men vajh). He believes that similarity and ambiguity could be solved and resolved through allegorical or esoteric exegesis (ta’wil) and interpretation (tafsir), respectively.
He believes in the similarity of the context of revelation (tashāboh-e sha’ni) and divides it into principal (asli) similarity and incidental (arazi) similarity. He affirms that ta’wil is in fact the inner part (batn) of the Qur’ān and argues that waw (و) in “wa ar-rāsekhun fi al-elm” (والراسخون فی العلم) is conjunctive (واو عاطفه), so rāsekhun are those who know ta’wil.
Ayatollāh Javādi Amoli asserts that similarity is of a relative nature. This specification, he puts it, is the necessary character for sending down of the verses and, at the same time, is not necessarily a quality for the obscure verses (Motashābehāt). He explains that all the benefits of the obscure verses originate from the category of similarity. According to him, “ta’wil of the obscure verses” has nothing to do with “ta’wil of the Book”. Further, he says that ta’wil and tafsir of the inner significations of the Book (tafsir-e bāten) are two separate and different categries.
In connection to abrogation (naskh), Ayatollāh Ma’refat believes that this phenomenon in divine laws (sharāye’) is outward and does not affect the inward of the those laws. Meanwhile, in his latest works, he confesses that all abrogations are of conditional nature. It means that nothing is abrogated but harmonized based on changing conditions. Rejecting any kind of verse abrogation in Qur’ān and specifying the abrogation to the realm of time changes, Ayatollāh Javādi Amoli says that the known naskh is, solely, related to the religious and canonical law.
Ulum-e Qurani university
Faculty of ulum and fonoun qurani -Tehran
An Ma Thesis on
Comparative perspectives on issues of Ayatollah Marefat and Ayatollah Javadi Amoli knowledge and Quranic Sciences (revelation, sturdy and similar abrogated)
Presented By
Fatemeh Heydari
Supervisor
Dr. Zohreh Akhavan Maqaddam
Advisor
Dr. Thereh Sadat Tabatabee Amin
sep/2012
۱٫خرمشاهی، بهاءالدین، دانش‌نامه‌ی قرآن و قرآن پژوهی، تهران، اول، ۱۳۷۷ش، ذیل «معرفت»؛ برای مطالعه‌ی بیشتر ر.ک: سایت آیت‌الله معرفت، به نشانی: <WWW.MAREFAT.INFO>. ↑
(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))
.برای مطالعه‌ی بیشتر ر.ک: سایت اسراء، به نشانی: <www.esra.ir>. ↑
.جوهری، اسماعیل‌بن‌حماد، صحاح التاج اللغه و صحاح العربیه، تحقیق احمد عبدالغفور عطار، قاهره، دار العلم للملایین، الطبعه الرابعه، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۱۴۵؛ راغب اصفهانی، حسین‌بن‌محمد، المفردات فی غریب القرآن، تحقیق صفوان عدنان داودی، دمشق، دار القلم، الطبعه الثالثه، ۱۴۲۳ق، ص۳۹۱٫ ↑
.ابن‌منظور، محمدبن‌مکرم، لسان العرب، بیروت، دار الصاد، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۴۵۸٫ ↑
.قرآن کریم، ترجمه‌ی ناصر مکارم شیرازی، تحقیق و بررسی ححج‌الإسلام محمدرضا انصاری محلاتی و سید محمدمهدی برهانی و علی کرمی و محمد مروی، قم، مرکز نشر آثار حضرت آیت‌الله العظمی مکارم شیرازی، اول، ۱۳۷۹ش. ↑
.زمخشری، محمدبن‌عمر، الکشاف عن حقایق غوامض التنزیل، بیروت، دار الکتاب العربی، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۷۴۳٫ ↑
.اندلسی، ابوحیان محمدبن‌یوسف، البحر المحیط، بیروت، دار الفکر، ۱۴۲۰ق، ج۷، ص۲۱۹٫ ↑
.فراهیدی، خلیل‌بن‌احمد، العین، قم، مؤسسه‌ی دار الهجره، ۱۴۰۵ق، ج۷، ص۲۰۳٫ ↑
.طبرسی، فضل‌بن‌حسن، جوامع الجامع، تهران، دانشگاه تهران، ۱۳۷۷ش، ج۴، ص۱۲٫ ↑
.قرآن کریم، ترجمه‌یمحمدمهدى فولادوند، تحقیق هیئت علمى دار القرآن الکریم (دفتر مطالعات تاریخ و معارف اسلامى)، تهران، دار القرآن الکریم (دفتر مطالعات تاریخ و معارف اسلامى)، اول، ۱۴۱۵ق. ↑
.راغب اصفهانی، حسین‌بن‌محمد، پیشین، ص۳۹۱؛ ابن‌منظور، محمدبن‌مکرم، پیشین، ج۱، ص۴۵۸٫ ↑
.ابن‌فارس، مقاییس اللغه، تحقیق عبدالسلام محمدهارون، قاهره، دار إحیاء الکتب العربیه، الطبعه الاولی، ۱۳۶۸ش، ج۳، ص۶۳؛ مصطفوی، سید حسن، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، تهران، وزارت ارشاد اسلامی، الطبعه الاولی، ۱۴۱۶ق، ج۵، ص۱۱؛ معین، محمد، فرهنگ معین، تهران، انتشارات امیر کبیر، هشتم، ۱۳۷۱ش، ج۲، ص۱۸۱۵٫ ↑
.طبرسی، فضل‌بن‌حسن، مجمع البیان، تحقیق سید هاشم رسولی محلاتی، تهران، ناصر خسرو، الطبعه الاولی، ۱۴۰۶ق، ج۷، ص۷۳٫ ↑
.زبیدی، محمد مرتضی، تاج العروس، بیروت، منشورات دار المکتبه الحیاه، الطبعه الاولی، ۱۳۰۶ق، المجلد الثامن، ص۱۳۳٫ ↑
.راغب اصفهانی، حسین‌بن‌محمد، پیشین، ص۷۹۹٫ ↑
