برای اینکه بهتر بتوان پتانسیل رسانه­های نوین را به عنوان عامل توانمندسازی دیپلماسی شهروندی درک نمود و بر موانع موجود غلبه کرد، باید دانست در حال حاضر چه ابزارهایی مورد استفاده واقع شده ­اند. به همین دلیل در ادامه مطلب، ابزارها و استراتژی­ های رسانه­های نوین که باعث پیش­برد دیپلماسی شهروندی طی یکی دو دهه اخیر شده ­اند، معرفی خواهند شد و نیز کاربری آنها در آینده نیز مورد بررسی قرار خواهد گرفت.

( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

«دیوید ناصر»[۱۵۶]و «انوش ریما تاتووسیان»[۱۵۷]شش کارکرد مختلف رسانه­های نوین در دیپلماسی شهروندی را به شرح زیر مشخص کرده ­اند:
* شهروندان را قادر به انجام مبادلات مجازی می­ کنند.
* اجتماعاتی (مجازی) فراهم می­آورند که در آن شهروندان به اجرای برنامه ­های خود می­پردازند.
* گفتگو میان شهروندان را تسهیل می­ کنند.
* راه حل­های جمعی از تعداد بسیار زیادی از مردم را فراهم می­آوردند.
* از شدت تعارضات و کشمکش­ها می­کاهند.
* حمایت و پشتیبانی مجازی از مسائل اجتماعی جهانی را امکان­ پذیر می­سازند. (همان، ۲۰۱۰)
۲ – ۱۲ کاربرد رسانه­های نوین در برنامه ­های دیپلماسی شهروندی
۲ – ۱۲ – ۱ انجام مبادلات مجازی
این ابتکار عمل به تبعیت از الگوی قدیمی مبادلات آموزشی و تخصصی میان کشورها انجام می­ شود. هدف از انجام اینکار این است که شهروندان در معرض فرهنگ و زبانهای جدید قرار داده شوند. امروزه، رسانه­های نوین و تکنولوژی امکان انجام اینکار را فراهم ساخته­اند و درهای مشارکت را به سوی تعداد زیادی از مردم گشوده­اند تا بدون نیاز به جابجایی و انجام سفرهای فیزیکی و صرف زمان قابل­توجهی دور از خانه، با دیگران ارتباط برقرار سازند؛ در نتیجه، تعداد افراد شرکت­کننده و همچنین تنوع گروه های شرکت­کننده در برنامه ­های مبادله متقابل، به طور بالقوه افزایش می­یابد.
البته برنامه ­های «تبادل مجازی دانشجو» و یا «کلاس­های مجازی»، در اواسط دهه اول قرن بیست­و­یکم توسط چندین دانشگاه آغاز شده است؛ اما هنوز از موفقیت چنین برنامه­هایی، اطلاعات کامل و رسمی در دسترس نیست. توسعه تکنولوژی­های ویدئوکنفرانس، افزایش پهنای باند، بهبود کیفیت صدا از طریق اینترنت(voip) و همچنین بهره­مندی فزاینده از شبکه ­های اجتماعی آنلاین، همگی می ­تواند به سهولت طراحی این برنامه­ ها و افزایش جذابیت آنها برای مشارکت­کنندگان کمک کند. در این ارتباط سه نمونه برنامه مردمی معرفی می­گردد: «سولیا»[۱۵۸]، «پروژه دموکراسی دیجیتال انشتین»[۱۵۹] و «لیوموچا»[۱۶۰]
سولیا: سولیا یک سازمان غیرانتفاعی است که از تکنولوژی­های جدید برای تسهیل گفتگو میان دانشجویان سراسر دنیا استفاده می­ کند. مهمترین برنامه این سازمان، «برنامه ارتباط» است که در آن از آخرین تکنولوژی «وب­کنفرانس» برای ایجاد پل ارتباطی میان دانشجویان دانشگاههای مختلف در خاورمیانه، شمال آفریقا، اروپا و ایالات متحده استفاده می­ شود. در عصری که رسانه ­ها، نقش قدرتمندی در شکل­ گیری دیدگاه های مردم راجع به موضوعات سیاسی ایفا می­ کنند، سولیا این فرصت را در اختیار دانشجویان قرار داده است تا با بهره گرفتن از مهارت ­ها و ابزار­های مورد نیاز، دیدگاه های خود را نسبت به مسائل جهانی که این نسل با آنها مواجه است، بیان کنند.
در برنامه «ارتباط» این سازمان، گروهی از رهبران جوان از ۲۵ کشور دنیا حضور دارند. برای آماده ­سازی این افراد در انجام وظایف محوله، سازمان یک دوره آموزشی ۱۸ ساعته با بهره گرفتن از وب­کنفرانس برگزار نمود. این دوره آموزشی، مهارت­ های حل مسئله را به کارآموزان آموزش می­دهد و آنها می­توانند از این مهارت ­ها، هم در برنامه «ارتباط» و هم در عرصه های محلی، منطقه­ای و جهانی استفاده کنند. (برگرفته از سایت سولیا)[۱۶۱]
پروژه انشتین: پروژه انشتین، پروژه­ای متعلق به دموکراسی دیجیتال است و با وجود این که زمان زیادی از راه ­اندازی دموکراسی دیجیتال نمی­گذرد (حدود چهار سال)؛ اما توانسته است در این مدت زمانی کوتاه، با انجام برنامه ­های مختلف توسعه، شهرت و اعتبار لازم را کسب نماید. دموکراسی دیجیتال در تلاش است جوامع را در استفاده از تکنولوژی،­ یاری رساند و به شهروندان قرن بیست­و­یکمی، مهارت­ های سواد دیجیتالی بیاموزد. پروژه انشتین، یک برنامه مکاتبه­ای دیجیتالی مبتنی بر تصویر است. این پروژه، جوانان اردوگاههای آوارگان را به آوارگان اسکان­یافته و همکلاسی­هایشان در ایالات متحده مرتبط می­سازد. مکانهای آموزشی فعلی، در حال حاضر عبارتند از: هائیتی، بنگلادش، آفریقای جنوبی، تایلند و ایندیاناپولیس. (برگرفته از سایت دیجیتال دموکراسی) [۱۶۲]
پروژه انشتین از یک برنامه آموزش عکاسی آغاز شد که در سال ۲۰۰۸ در بنگلادش به اجرا درآمد. این برنامه آموزشی، برای تعدادی از آوارگان برمه­ای در یک اردوگاه برگزار گردید و طی آن دو نفر به نام «مارک بلینسکی»[۱۶۳]و «امیلی جاکوبی»[۱۶۴]، به آوارگان آموزش می­دادند که چگونه می­توانند با بهره گرفتن از دوربین­های دیجیتال، لحظات زندگی خود در اردوگاه را به ثبت رسانند و آنگاه آن را با سایر مردم دنیا به اشتراک بگذارند. آوارگان برمه­ای در گروه های دو و سه نفره، موضوعاتی از قبیل خوشحالی، غم، صلح و معلولیت را به ثبت رساندند. نتیجه کار آنها به عنوان اولین محصول پروژه انشتین، شامل یک اسلایدشوی صوتی، یک کتاب عکس و یک نمایشگاه، توجه غیرقابل پیش ­بینی نسبت به زندگی آوارگان در اردوگاهها را برانگیخت. همین برنامه نیز در اردوگاههای آوارگان برمه­ای در تایلند، هند و همچنین آوارگان اسکان یافته در ایالات متحده به اجرا درآمد. عکس­های تهیه شده در این اردوگاهها یکی از با ارزش­ترین منابع برای نشان دادن شرایط زندگی در اردوگاهها و بحران­های بشری به شهروندان آمریکایی است. (همان، ۲۰۱۲)
لیوموچا: یادگیری زبان همواره یکی از ارکان دیپلماسی شهروندی بوده است و رسانه­های جدید از مدتها پیش مرزهای جدیدی را در این خصوص گشوده­اند. به همین دلیل، تنها در مدت چند سال، لیوموچا به یکی از بزرگترین انجمن­های آموزشی زبان در دنیا تبدیل شد که دوره­ های آموزشی آنلاین زبان را به صورت رایگان و یا باصرف هزینه، به ۳۵ زبان دنیا برای ۶ میلیون عضو از ۲۰۰ کشور دنیا برگزار می­ کند. رشد این انجمن بی­وقفه بوده و در سال ۲۰۱۰ از سوی مجله تایم به عنوان یکی از ۵۰ وب­سایت برتر دنیا انتخاب شد. لیوموچا، یک شبکه اجتماعی و در عین حال آموزش زبان است. در این وب­سایت، دروس زبان به صورت آنلاین ارائه می­ شود؛ اما کاربران باید در تصحیح نوشته­ها و تلفظ به یکدیگر کمک کنند. تعدادی از اعضا نیز به ترجمه متون می­پردازند و یا مهارت­ های زبان خود را تقویت می­ کنند. در این سایت، کاربران می­توانند فهرستی از دوستان آنلاین از سراسر دنیا تهیه کنند. اعضای لیست همگی در تلاش­اند تا بتوانند زبان مورد نظرشان را بیاموزند و بدان تکلم کنند. کاربران می­توانند به صورت تصویری، صوتی و یا با بهره گرفتن از فلش­کارت به گفتگو بپردازند، در یادگیری دستور زبان به یکدیگر کمک کنند، برای تبادل آموزه­های خود و تمرین بیشتر با افرادی که در آن سوی دنیا قرار دارند، در یک تالار مجازی گردهم آیند. (برگرفته از سایت لیوموچا)[۱۶۵]
۲ – ۱۲- ۲ اجتماعات تخصصی و شبکه ­های علاقه ­مندی­های مشترک
متخصصان تکنولوژی دیجیتال، فعالان آنلاین و استراتژیست­های دیجیتال سراسر دنیا، اجتماعات تخصصی خود را تشکیل داده­اند. این انجمن­ها بخصوص در این دوره زمانی، تمایل دارند که غیررسمی باشند و از رسانه­های نوین برای تسهیل گفتگو و تسهیم اطلاعات با یکدیگر استفاده می­برند. انجمن­های تخصصی مجازی، امکان انتقال سریع­تر و اساسی­تر اطلاعات را برای تعداد بیشتری از مشارکت­کنندگان فراهم می ­آورد که برای علوم مختلف، می ­تواند ضروری باشد. جالب اینجاست که حتی بسیاری از شبکه­ هایی که از این تکنولوژی (ارتباطی) استفاده می­ کنند، همچنان مایل هستند بر این تکنولوژی متمرکز شوند.
عرصه جدید رسانه ­ها از جمله شبکه ­های اجتماعی، در حال گسترش است و در آنجا فرصت­های جدیدی برای دارندگان تخصص­های گوناگون در سراسر دنیا وجود دارد که گردهم آیند و در بهترین تجارب با هم سهیم باشند؛ همچون مبادله­ متخصصان و اساتید میان کشورها، تشکیل جلسات و بحث راجع به علاقه ­مندی­های مشترک تخصصی، یکی از شیوه ­های قدیمی دیپلماسی شهروندی بوده است. در ادامه، تعدادی از شبکه­ هایی که این تکنولوژی را در اختیار دارند و همچنین از تکنولوژی­های جدید برای برقراری ارتباط و تسهیم دانش استفاده می­ کنند، معرفی خواهند شد.
اتحاد جنبش­های جوانان: «اتحاد جنبش­های جوانان»[۱۶۶]یک سازمان غیرانتفاعی است که از فعالیت­هایی که برای سازماندهی تغییرات اجتماعی از تکنولوژی استفاده می­ کنند، حمایت می­ کند. این سازمان دستیابی به سه هدف اصلی را مدنظر دارد:
* فعالان جوان دیجیتال را، از طریق وب­سایت سازمان، بلاگ­ها، توئیتر و کنفرانس سالانه، شناسایی و توانمند سازد.
* فعالان جوان دیجیتال را، از طریق کمک­های آنلاین در تمام طول سال، انجام گفتگوها و برگزاری کنفرانس، به یکدیگر و همچنین به متخصصان تکنولوژی مرتبط سازد.
* فعالان جوان دیجیتال را، از طریق ارائه آموزش­های خصوصی (به وسیله خودآموزهای آنلاین) و همچنین معرفی آنها به متخصصان تکنولوژی دیجیتال مورد حمایت قرار دهد. (برگرفته از سایت جنبش)[۱۶۷]
برای انجام همه این کارها، اتحاد جنبش­های جوانان، درصدد است تا با برگزاری گفتگو میان اعضای خود، برای مسائل مختلف راه حلی بیابد. جنبش­هایی که به جای دفتر کار، وب­سایت دارند و به جای کارکنان، یک گروه فیس­بوکی دارند و به جای یک برند عرضه شده به بازار، دارای یک «برچسب هش توئیتری»[۱۶۸]هستند، پتانسیل شگفت­انگیزی برای قدرتمند ساختن مردم دارند. این جنبش­ها، خواه به موضوع خشونت بپردازند یا مبارزه علیه تبعیض، و یا به دنبال پاسخگویی دولتها باشند، ابزارهای رسانه­های نوین، راه­ حل­های جدیدی ارائه می­ دهند. گرچه پیدا کردن چنین ابزارهایی، مستلزم آن است که رهبران این جنبش­ها و همچنین کسانی که خالق این تکنولوژی­ها هستند، با یکدیگر همکاری کنند. (همان، ۲۰۱۲)
«شابهام کانودیا»[۱۶۹]، با بهره گرفتن از فیس­بوک، بزرگترین گروه حمایت از قربانیان حادثه تروریستی بمبئی را تاسیس نمود. «ناتالیا مورار»[۱۷۰]، از طریق توئیتر، یک اعتراض سراسری را رهبری کرد و توجه ملت و دنیا را به خود جلب کرد و عاقبت موفق شد که انتخابات تقلبی در جمهوری «مولداوی»[۱۷۱]، باطل اعلام شود. این رهبران، پارادایم جدیدی را برای آینده جامعه مدنی ترسیم می­ کنند و تا قبل از شروع به کار اتحاد جنبش­های جوانان، فاقد مکانیسمی برای ارائه آموزش و تسهیم تجاربشان بوده ­اند. (همان، ۲۰۱۲ )
اتحاد جنبش­های جوانان، همواره درصدد بوده است که از کمک­های علمی و تخصصی شرکت­های بزرگ ارتباطی و تکنولوژیکی، برای حمایت از فعالان آنلاین در جنبش­های مدنی استفاده کند. این سازمان، اکنون مورد حمایت بسیاری از پیشتازان صنعت جهانی از جمله: گوگل، «ادلمان»[۱۷۲]، فیس­بوک، «ام تی وی.»[۱۷۳]، «ای ­تی ­اند تی»[۱۷۴]، «مای­اسپیس»[۱۷۵]و توئیتر است.
موبایل اکتیو: «موبایل اکتیو»، یک شبکه جهانی متشکل از افرادی است که از تلفن همراه برای اثرگذاری اجتماعی استفاده می­ کنند. انجمن جهانی موبایل اکتیو، بر اساس درس­هایی که از پیشگامان این حوزه به سود جامعه مدنی آموخته، بنا نهاده شده است.
اهداف این سازمان، این است که:
* دسترسی به دانش، ایده­ ها و تجربیات و استفاده از تکنولوژی تلفن همراه را برای ساختن جهانی بهتر، گسترش دهد.
* هزینه­ های یادگیری تکنولوژی تلفن همراه را برای سازمان­های جامعه مدنی کاهش دهد.
* استفاده موثر از استراتژی­ها و تاکتیک­های تلفن همراه را برای سازمان­ها غیردولتی تسریع کند.
* بسترهای نرم­افزاری گسترده­ای برای مشارکت، تسهیل دسترسی به تکنولوژی و سرمایه ­گذاری فراهم کند. (برگرفته از سایت موبایل اکتیو)[۱۷۶]
من سیاست می­دانم[۱۷۷]: «شبکه بین ­المللی دانش زنان در سیاست»[۱۷۸]، یک فضای کاری آنلاین است که برای رفع نیازهای مقامات منتخب، کاندیداها، رهبران احزاب سیاسی، اعضای احزاب سیاسی، محققان، دانشجویان و دیگر کاربران علاقه­مند به پیشرفت زنان در سیاست طراحی شده است. این وب­سایت، یک پروژه مشترک میان «برنامه عمران سازمان ملل»[۱۷۹]، «صندوق توسعه سازمان ملل برای زنان»[۱۸۰]، «موسسه دموکراتیک ملی در امور بین­الملل»[۱۸۱]، «اتحادیه بین پارلمانی»[۱۸۲]و «موسسه ملی کمک به دموکراسی و انتخابات»[۱۸۳]می باشد.
هدف این شبکه این است که از طریق به­ کارگیری فروم­های توانمندسازی، مشارکت و تاثیرگذاری زنان را در زندگی سیاسی، افزایش دهد. وب­سایت این شبکه، به وسیله ارائه فرصت­های زیر به کاربران، نقش اساسی در رسیدن به این هدف را ایفا می­ کند. (برگرفته از سایت من سیاست می­دانم)[۱۸۴]
* دسترسی به منابع، از جمله کتابخانه آنلاین و اطلاعات و تخصص سایر کاربران، متخصصان و اصحاب مشاغل. * تولید دانش از طریق بحث و گفتگو، در فروم­ها و تبادل اطلاعات و پاسخگویی متخصصان به سوالات اعضا.
* به اشتراک گذاشتن تجارب از طریق استفاده از ابزاری که اختصاصا برای تسهیل مبادله دروس آموخته شده و همچنین مبادله بهترین تجربیات میان اعضای جامعه جهانی برای پیشرفت زنان در سیاست طراحی شده است. (همان، ۲۰۱۲)
تحلیل­گری بحران: رشته «تحلیل­گری بحران»[۱۸۵]، در سال ۲۰۱۰ به وجود آمد و تعداد اعضای آن در مدت زمان کوتاهی، از چند نفر در دنیا که به بدنبال یافتن راههایی بودند تا از اطلاعات برای تحلیل بحران استفاده کنند به جمعیت زیادی که نقش خود را در همه چیز، از جمله کمک­های انسان­دوستانه، انتخابات و گزارش جنایات ایفا می­ کنند، افزایش یافت. همان گونه که تعداد افراد، بیشتر می­شد، شبکه ­های برقراری ارتباط میان آنها گسترده شد و »شبکه ملی تحلیل­گران بحران»[۱۸۶]، یکی از شبکه ­های پیش­رو در این زمینه است. این شبکه بر بستر نرم­افزاری شبکه اجتماعی «نینگ»[۱۸۷] بنا نهاده شده و به وسیله ۱۰۰ تحلیل­گر بحران، در اولین کنفرانسی که در این زمینه در سال ۲۰۰۹ برگزار گردید، راه ­اندازی شد. شبکه ملی تحلیل­گران بحران، ارتباط و همکاری میان تحلیل­گران بحران را با هدف توسعه مطالعه و کاربرد تحلیل­گری بحران در سراسر دنیا تسریع کرده است. (برگرفته از سایت تحلیل­گری بحران)[۱۸۸]
شبکه «سی ام نت»[۱۸۹] به استفاده از رسانه­های نوین در دیپلماسی شهروندی با هر روش و وسیله­ای مربوط می­ شود. این شبکه نیز از پلت­فرمی نظیر نینگ، برای برقراری ارتباط با دیگران استفاده می­ کند و مهمتر از آن این است که این شبکه، در حال انجام پروژه­ های عظیمی، علی­رغم موانع زبانی، فرهنگی، قومی و سیاسی موجود است تا اهداف مشترک را به انجام برساند. مهمترین نمونه شناخته شده از این شبکه تا به امروز، به­ کارگیری و اجرای «یوشهیدی»[۱۹۰] است که پس از زلزله هائیتی آغاز شد.
بارکمپ: «بارکمپ»[۱۹۱]یک شبکه بین ­المللی است که امکان برگزاری کنفرانس توسط کاربران را مهیا ساخته است. این کنفرانس­ها، کارگاههایی هستند که محتوای آنها توسط مشارکت­کنندگان تهیه و ارائه می­گردد. اولین بارکمپ در آگوست ۲۰۰۵، در «پالوآلتو»[۱۹۲]کالیفرنیا برگزار شد. این بارکمپ، با حضور ۲۰۰ شرکت کننده، از ایده تا اجرا، تنها در مدت یک هفته سازماندهی شده بود. از آن زمان تاکنون، بارکمپ­های زیادی در بیش از ۳۵۰ شهر در سراسر دنیا، از جمله: در آمریکای شمالی، آمریکای جنوبی، خاورمیانه، اروپا، استرالیا و آسیا برگزار شده است. بزرگترین رکورد بارکمپ، در ژانویه ۲۰۱۰ با حدود ۲۷۰۰ شرکت­کننده در «یانگون در میانمار»[۱۹۳]بدست آمده است، بارکمپ­ها از طریق وب، سازماندهی و اطلاع­رسانی می­شوند. هر کسی می ­تواند یک بارکمپ را با بهره گرفتن از بارکمپ ویکی آغاز کند. فرایند انجام آن، شامل طرح جلسات و جدول­بندی روزانه توسط شرکت­ کنندگان، و استفاده از وایت­برد و کاغذهای الصاق شده به دیوار می­باشد؛ اما بر خلاف فرمت کلاسیک همه کنفرانس­ها، ویژگی خودسازماندهی بارکمپ­ها، بر شور و مسئولیت­ پذیری مشارکت­کنندگان متکی است. با وجود این که فرمت بارکمپ ساختار آزادانه­ای دارد؛ اما قوانینی نیز در بارکمپ­ها وجود دارد. همه شرکت­ کنندگان تشویق می­شوند تا در جلسه حضور یابند. از همه شرکت­ کنندگان درخواست می­ شود، اطلاعات و تجربیات خود را راجع به رویدادها از طریق کانالهای عمومی وب، از جمله: بلاگ­ها، به اشتراک­گذاری عکس، توئیتر، ویکی­ها و «آی آر سی»[۱۹۴]به اشتراک بگذارند. (برگرفته از سایت بارکمپ)[۱۹۵]
این روش مشارکت، آنهم به صورت آنلاین، قالب بارکمپ را، به نمونه بسیار مناسبی برای دیپلماسی شهروندی تبدیل می­ کند. با توجه به ماهیت مشارکتی آن از طریق وب، کنفرانس فیزیکی چهره به چهره، از این پس از نوع دوگانه خواهد بود که حضور از راه دور آنلاین، اغلب به صورت بین ­المللی را با مشارکت­کنندگان بارکمپ امکان­ پذیر می­سازد.
۲ – ۱۲ -۳ تسهیل گفتگوها و به اشتراک­گذاری رسانه ­ها
بلاگ­ها و رسانه­های آنلاین، ابزار بسیار موثری برای به اشتراک­گذاری اطلاعات در سراسر دنیا می­باشند و می­توان از طریق آنها با دیگران به گفتگو پرداخت. تا زمانی که اطلاعات در فرمت پخش باقی بماند، گفتگویی اتفاق نمی­افتد؛ اما هرگاه که قسمت مربوط به نظرات یک وبلاگ و یا صفحه فیس­بوک مورد استفاده قرار گیرد، آنگاه یک بلاگ، به ابزاری برای گفتگو و تسهیم عقاید تبدیل می­ شود. همان گونه که در ابتدای مبحث گفته شد، دیپلماسی شهروندی به ارتباطات وابسته است و بر بنیاد نرم منافع مشترک استوار است که هر دو اینها را می­توان در وبلاگ­ها و رسانه­های اجتماعی یافت.
از زمان آغاز به کار اینترنت، این مسئله مورد توجه واقع شد که اینترنت، بسیار بر غرب و زبان انگلیسی متکی است. در پاسخ باید گفت در ۵ یا ۱۰ سال گذشته تلاش­هایی آغاز شده است که محتوایی از صداهای مختلف به زبانهای مختلف تولید شود و یا محتوای موجود در سراسر دنیا ترجمه شود تا بتواند با مخاطبان جهانی بیشتری به اشتراک گذاشته شود.
یکی از موفق­ترین مثال­ها در این زمینه، «شبکه آنلاین صداهای جهانی»[۱۹۶]است. یکی از بنیانگذاران این شبکه، «ایتان زوکرمن»[۱۹۷]، است که از وی، مطالب زیادی راجع به رسانه­های نوین و شهروندی و گفتگوی میان فرهنگی، منتشر شده است. وی در آخرین نوشته خود، خاطرنشان می­سازد که تعداد زیادی از کاربران اینترنتی، در «حباب­های فیلتر»[۱۹۸]به انتهای راه می­رسند و فقط صدای مردمی را می­شنوند که مثل خودشان صحبت می­ کنند و می­توانند فقط همان رسانه­ای را مصرف کنند که دیگر دوستانشان استفاده می­ کنند. گرچه او می­افزاید، آنچه که ما به آن نیاز داریم، «افراد رابطی»[۱۹۹]است که بتوانند ما را با اطلاعات خارج از حباب­ها آشنا کنند. این افراد می­توانند چندزبانه و یا چندفرهنگی باشند و یا می­توانند نقش «بلاگرهای رابط»[۲۰۰]را ایفا کنند. مردمی که می­توانند مانند یک پل، بین جامعه بلاگ­های داخلی و سایر نقاط دنیا عمل کنند. برنامه­­های زیر در تلاشند تا نقش این پل مفید را میان بلاگ­ها و سایر رسانه­های شهروندی ایفا کنند.
شبکه آنلاین صداهای جهانی: در تلاش برای کمک به مردم برای شکستن حباب­های فیلتر، شبکه «آنلاین صداهای جهانی»[۲۰۱]، برنامه­ای برای بلاگرهای سراسر دنیا تهیه کرده که برای آنچه در کشورشان اتفاق می­افتد، مانند فیلتر و نیز مانند یک مترجم متن و گفتار عمل می­ کند. این بلاگرهای ارتباطی، «مردمی متعلق به دو دنیا»[۲۰۲]هستند. شبکه صداهای جهانی، انجمنی است متشکل از ۳۰۰ بلاگر و مترجم در سراسر دنیا، که برای تهیه گزارش از بلاگ­ها و رسانه­های شهروندی از سراسر دنیا با یکدیگر همکاری می­ کنند. تاکید این شبکه بر صداهایی است که به طور معمول، از رسانه­های جریان اصلی بین ­المللی شنیده نمی­ شود. (برگرفته از سایت صداهای جهانی انلاین)[۲۰۳]
شبکه صداهای جهانی، بدنبال تجمیع و تقویت گفتگوهای آنلاین جهانی است و به مکان­ها و مردمی که رسانه ­ها اغلب آنها را نادیده می­گیرند، پرتو می­افکند. میلیونها نفر از مردم در حال وبلاگ­نویسی و پخش و انتشار مطالب هستند، عکس آپلود می­ کنند، ویدئو و اطلاعات را در سراسر جهان بارگذاری می­ کنند؛ اما تا زمانی که کاربران ندانند به کجا مراجعه کنند، مشکل خواهد بود که بتوانند صداهای معتبر و قابل توجه بیایند. از این رو، یک گروه از نویسندگان داوطلب و ویراستاران پاره­وقت، مشارکت­کنندگان فعال در این حوزه هستند که به مخاطبان شبکه صداهای جهانی، اطلاعات مفیدی در این خصوص عرضه می­ کنند. شبکه صداهای جهانی توسط مترجمان داوطلب، به بیش از ۱۵ زبان زنده دنیا ترجمه شده است. این شبکه، یک وب­سایت و شبکه پشتیبان دارد که به مردم کمک می­ کند به صورت آنلاین، در کشورهایی که صداهایشان سانسور می­ شود، بی­پرده سخن بگویند. همچنین پروژه­ای به نام «صداهای رو به رشد»[۲۰۴]، به جوامع به حاشیه رانده شده و منزوی، به ویژه کشورهای در حال توسعه، کمک می­ کند با بهره گرفتن از رسانه­های شهروندی، صدایشان را به گوش همه برسانند. (همان، ۲۰۱۲)
شبکه صداهای جهانی در نظر دارد، زمانی که رسانه­های انگلیسی­زبان بین ­المللی، مسائل بسیاری که برای تعداد زیادی از شهروندان دنیا اهمیت دارد را نادیده می­گیرند، بی­توجهی این رسانه ­ها را به وسیله قدرت نفوذ رسانه­های شهروندی، جبران کند. دست اندرکاران این شبکه به آزادی بیان و برقراری ارتباط میان مردم از هم جدا افتاده اعتقاد دارند. آنها درصدداند:
* توجه مخاطبان را به جالب­ترین گفتگوها و دیدگاه های ارائه شده در رسانه­های شهروندی، از طریق لینک مطالب به متن، عکس، «پادکست»[۲۰۵]، ویدئو و اشکال دیگر رسانه­های شهروندی، در سراسر دنیا جلب کنند.
* تسهیل، ظهور و پیدایش صداهای جدید شهروندی از طریق تعلیم، آموزش آنلاین و عمومی کردن روش­هایی که در آن، منبع باز و ابزارهای رایگان به طور ایمن بتوانند در اختیار مردم سراسر دنیا قرار گیرند تا خودشان را به دیگران معرفی کنند.
* دفاع از آزادی بیان در سراسر دنیا و حمایت از حقوق روزنامه­نگاران شهروند، برای گزارش رویدادها و عقایدشان، بدون ترس از سانسور و شکنجه. (همان، ۲۰۱۲)
مرکز رسانه­های مستقل (ایندی­مدیا): رشد و گسترش شبکه جهانی اینترنت به ظهور نوع جدیدی از رسانه­های جایگزین منجر شده است. یکی از شناخته­شده­ترین رسانه­های جایگزین بر روی اینترنت، «مرکز رسانه­های مستقل»[۲۰۶]است که به نام «ایندی­مدیا»[۲۰۷]شناخته می­ شود. مرکز رسانه­های مستقل از درون «اعتراضات مخالفان سازمان تجارت جهانی»[۲۰۸]در سیاتل، در سال ۱۹۹۹ و در جهت ارائه پوشش جایگزین رویدادهایی که در آنجا اتفاق می­افتد، به وجود آمد. مخالفان قصد داشتند، نشست سازمان تجارت جهانی در سیاتل را از نگاه انتقادی خود پوشش دهند؛ اما رسانه­های جریان اصلی، تمایلی به همکاری با آنها نداشتند. آن­ها گردهم آمدند و آنچه را برای شروع لازم بود، از منابع مختلف جمع کردند. از جمله این که پیش ­بینی کردند، افرادی را با دوربین­های عکاسی به خیابان­های اطراف محل نشست بفرستند تا از پلیس­هایی که رفتار نامناسبی با مخالفان دارند، عکس بگیرند. همچنین در سال ۲۰۰۳، زمانی که ایالات متحده آمریکا به عراق حمله کرد، مخالفان ماجراجویی و جنگ­طلبی دولت این کشور، در سانفرانسیسکو به خیابان­ها ریختند و شهر به حالت نیمه تعطیل درآمد. گزارشگران ایندی­مدیا با به کار گرفتن دوربین­های دیجیتال، لپ­تاپ­ها و امکانات اینترنت بی­سیم[۲۰۹]، یک اتاق خبر به راه انداختند و رویداد را هوشمندانه پوشش دادند. اقدام آن­ها به خوبی نتیجه داد. ده­ها تصویر و گزارش از برخورد نامناسب و وحشیانه پلیس، بر روی وب منتشر شد و یک سایت خبری مستقل، ماجرایی را که رسانه­های بزرگ تمایلی به پوشش آن نداشتند، به کانون توجه مردم آورد. در مجموع می­توان گفت که تلاش­ های ایندی­مدیا، نتایج قابل تحسینی بر جای گذاشته است. (الوندی، ۱۳۸۸، ص ۶۱)
از آن زمان تاکنون ایندی­مدیا به بیش از ۱۰ ایستگاه تهیه و مخابره اخبار و گزارشات در سراسر دنیا گسترش یافته است. وب­سایت، از یک سیستم دموکراتیک و «نشر آزاد»[۲۱۰]استفاده می­ کند و از طریق تمرکززدایی و خودگردانی شبکه عمل می­ کند. (برگرفته از سایت ایندی مدیا)[۲۱۱]
خبرهای دنیای کوچک: شرکت «خبرهای دنیای کوچک»[۲۱۲]، یک مرکز اسناد و رسانه به شمار می­رود که به تهیه ابزارهای مورد نیاز شهروندان و روزنامه­نگاران اختصاص یافته است تا بتوانند مطالب مورد نیاز خود را منتشر نمایند. این مرکز در سال ۲۰۰۵، با اولین گزارش زنده خود از بغداد، آغاز به کار کرد و امروزه، همچنان در حال انتشار مطالب و گزارش به سراسر دنیاست. فعالیت این مرکز در عراق، تهیه و انتشار بسته­های ویدیویی راجع به زندگی روزمره شهروندان عراقی بود؛ اما پس از مدتی، اینکار را گسترده­تر نموده و علاوه بر ارائه گزارش­های تصویری، مصاحبه های صوتی نیز با مخاطبن شرکت­کننده تهیه و ارائه نمود. یکی از این برنامه­ ها به نام «زنده در تهران»[۲۱۳]دسترسی عمومی مجازی به محتوای تولید شده توسط کاربران را نیز فراهم می­ کند. (برگرفته از سایت خبرهای دنیای کوچک)[۲۱۴]
کارکنان این مرکز به مدت ۱۰ سال است که در حال تهیه و انتشار مستندات ویدیویی و مصاحبه های صوتی از نقاط مختلف دنیا از جمله عراق، افغانستان و چین هستند. البته اینکار قبلا توسط «رسانه­های جریان اصلی»[۲۱۵]نظیر «اسکای نیوز»[۲۱۶]، بی­بی­سی و «نیوزنایت»[۲۱۷]انجام شده بود. گروه های تولید این مرکز در افغانستان، عراق و کنیا مستقر­اند و مجموعه وسیعی از شهروندان روزنامه­نگار و هماهنگ­کننده­ها در مکزیک، افغانستان، هندوراس، لیبریا، سوریه، عراق، کنیا، غزه و نیجریه با آن همکاری می­ کنند. (همان، ۲۰۱۲)
علاوه بر ارائه دسترسی به ابزارهای روزنامه­نگاری شهروندی، این مرکز همچنین به حمایت، تجهیز و آموزش اعضای مرکز و مجموعه تحت خدمت خود اهتمام دارد تا آنان را به روزنامه­نگاران، نویسندگان و اسناددارانی تبدیل کند که چشم­انداز ژئوپولیتیکی موجود در جامعه جهانی را وسعت بخشند.

موضوعات: بدون موضوع  لینک ثابت


فرم در حال بارگذاری ...